سُورَةُ البَلَدِ

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ

لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ١ وَأَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٢ وَوَالِدٖ وَمَا وَلَدَ ٣ لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِی کَبَدٍ ٤ أَیَحۡسَبُ أَن لَّن یَقۡدِرَ عَلَیۡهِ أَحَدٞ ٥ یَقُولُ أَهۡلَکۡتُ مَالٗا لُّبَدًا ٦ أَیَحۡسَبُ أَن لَّمۡ یَرَهُۥٓ أَحَدٌ ٧ أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَیۡنَیۡنِ ٨ وَلِسَانٗا وَشَفَتَیۡنِ ٩ وَهَدَیۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَیۡنِ ١٠ فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ ١١ وَمَآ أَدۡرَىٰکَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ ١٢ فَکُّ رَقَبَةٍ ١٣ أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِی یَوۡمٖ ذِی مَسۡغَبَةٖ ١٤ یَتِیمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ ١٥ أَوۡ مِسۡکِینٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ ١٦ ثُمَّ کَانَ مِنَ ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ ١٧ أُوْلَٰٓئِکَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَیۡمَنَةِ ١٨ وَٱلَّذِینَ کَفَرُواْ بِ‍َٔایَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ ١٩ عَلَیۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ ٢٠

سوره بلد

به نام خداوند بخشندة مهربان

سوگند به این شهر. ﴿1﴾ و شهری که تو ساکن آن هستی. ﴿2﴾ و سوگند به پدر، و فرزندی که به وجود آورد. ﴿3﴾ همانا ما انسان را در رنج و محنت آفریده‌ایم. ﴿4﴾ آیا گمان می‌برد که هیچ‌کس بر او توانایی ندارد؟!. ﴿5﴾ می‌گوید: من مال فراوانی تباه و نابوده کرده‌ام. ﴿6﴾ آیا می‌پندارد که کسی او را ندیده است؟. ﴿7﴾ آیا برایش دو چشم قرار نداده‌ایم؟. ﴿8﴾ و زبان و دو لب را نیافریده‌ایم؟. ﴿9﴾ و راه خیر و شر را بدو نموده‌ایم. ﴿10﴾ پس به گردنه درنیامده است. ﴿11﴾ و تو چه می‌دانی آن گردنه چیست؟. ﴿12﴾ آزاد کردن برده‌ای است. ﴿13﴾ یا خوراک دادن در روز گرسنگی. ﴿14﴾ به یتیمی خویشاوند. ﴿15﴾ یا به مستمندی خاک‌نشین. ﴿16﴾ پس از آن از کسانی است که ایمان آورده و همدیگر را به صبر و شکیبایی توصیه کرده و همدیگر را به مهربانی سفارش نموده‌اند. ﴿17﴾ ایشان اهل سعادتند. ﴿18﴾ و کسانی‌که به آیات ما کفر ورزیده‌اند نگون‌بخت هستند. ﴿19﴾ بر آنان (از هرسو) آتشی (فراگیر) گمارده شده است. ﴿20﴾