سُورَةُ الفَجۡرِ

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ

وَٱلۡفَجۡرِ ١ وَلَیَالٍ عَشۡرٖ ٢ وَٱلشَّفۡعِ وَٱلۡوَتۡرِ ٣ وَٱلَّیۡلِ إِذَا یَسۡرِ ٤ هَلۡ فِی ذَٰلِکَ قَسَمٞ لِّذِی حِجۡرٍ ٥ أَلَمۡ تَرَ کَیۡفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ٦ إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ ٧ ٱلَّتِی لَمۡ یُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِی ٱلۡبِلَٰدِ ٨ وَثَمُودَ ٱلَّذِینَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ ٩ وَفِرۡعَوۡنَ ذِی ٱلۡأَوۡتَادِ ١٠ ٱلَّذِینَ طَغَوۡاْ فِی ٱلۡبِلَٰدِ ١١ فَأَکۡثَرُواْ فِیهَا ٱلۡفَسَادَ ١٢ فَصَبَّ عَلَیۡهِمۡ رَبُّکَ سَوۡطَ عَذَابٍ ١٣ إِنَّ رَبَّکَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ ١٤ فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَکۡرَمَهُۥ وَنَعَّمَهُۥ فَیَقُولُ رَبِّیٓ أَکۡرَمَنِ ١٥ وَأَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَیۡهِ رِزۡقَهُۥ فَیَقُولُ رَبِّیٓ أَهَٰنَنِ ١٦ کَلَّاۖ بَل لَّا تُکۡرِمُونَ ٱلۡیَتِیمَ ١٧ وَلَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡکِینِ ١٨ وَتَأۡکُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَکۡلٗا لَّمّٗا ١٩ وَتُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا ٢٠ کَلَّآۖ إِذَا دُکَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَکّٗا دَکّٗا ٢١ وَجَآءَ رَبُّکَ وَٱلۡمَلَکُ صَفّٗا صَفّٗا ٢٢ وَجِاْیٓءَ یَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَۚ یَوۡمَئِذٖ یَتَذَکَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَأَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّکۡرَىٰ ٢٣ یَقُولُ یَٰلَیۡتَنِی قَدَّمۡتُ لِحَیَاتِی ٢٤ فَیَوۡمَئِذٖ لَّا یُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ ٢٥ وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ ٢٦ یَٰٓأَیَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ ٢٧ ٱرۡجِعِیٓ إِلَىٰ رَبِّکِ رَاضِیَةٗ مَّرۡضِیَّةٗ ٢٨ فَٱدۡخُلِی فِی عِبَٰدِی ٢٩ وَٱدۡخُلِی جَنَّتِی ٣٠

سوره فجر

به نام خداوند بخشندة مهربان

سوگند به صبح. ﴿1﴾ و به شب‌های دهگانه. ﴿2﴾ و به جفت و طاق. ﴿3﴾ و به شب چون بگذرد. ﴿4﴾ آیا در این (امر) سوگندی برای خردمندان وجود دارد؟. ﴿5﴾ آیا ندانسته‌ای که پروردگارت چگونه با قوم عاد رفتار کرد؟. ﴿6﴾ قوم ارم که صاحب قامت‌های بلند و ستون مانند بودند. ﴿7﴾ که همانند آن در (هیچ‌یک) از شهرها آفریده نشده است. ﴿8﴾ و ثمودی که صخره‌ها را در وادی (قری) تراشیده بودند. ﴿9﴾ و فرعون صاحب سپاه. ﴿10﴾ همان کسانی‌که در شهرها سرکشی کردند. ﴿11﴾ و در آن‌جا خیلی فساد و تباهی به راه اندختند. ﴿12﴾ سرانجام پروردگارت آنان‌را به عذاب گرفتار ساخت. ﴿13﴾ به‌راستی پروردگارت در کمین است. ﴿14﴾ پس اما انسان هرگاه پروردگارش او را بیازماید و او را گرامی دارد و به او نعمت دهد، می‌گوید: پروردگارم مرا گرامی داشته. ﴿15﴾ و اما زمانی‌که پروردگارش او را بیازماید و روزی‌اش را بر او تنگ گیرد، می‌گوید: پروردگارم مرا خوار داشته است. ﴿16﴾ چنین نیست بلکه یتیم را گرامی نمی‌دارید. ﴿17﴾ و همدیگر را به خوراک دادن به مستمند ترغیب نمی‌کنید. ﴿18﴾ و همدیگر را به خوراک دادن به مستمند ترغیب نمی‌کنید. ﴿19﴾ و مال را بسیار دوست می‌دارید. ﴿20﴾ چنین نیست (که می‌گویید)، زمانی‌که زمین پی در پی هموار شود. ﴿21﴾ و پروردگارت بیاید و فرشتگان صف صف حاضر شوند. ﴿22﴾ و آن روز دوزخ را درمیان می‌آورند. آن روز انسان پند می‌گیرد ولی چنین یاد کردنی چه سودی برای او دارد!. ﴿23﴾می‌گوید: ای کاش! برای این زندگی‌ام (خوبی‌ها و نیکی‌هایی) پیشاپیش می‌فرستادم. ﴿24﴾ پس آن روز کسی چون عذاب خداوند عذاب نکند. ﴿25﴾ و هیچ‌کسی هم‌چون خداوند او را به بند نمی‌کشد. ﴿26﴾ ای روح آرام‌گیرنده!. ﴿27﴾ خشنود و خداپسند به‌سوی پروردگارت بازگرد. ﴿28﴾ و درمیان بندگانم درآی. ﴿29﴾ و به بهشت من داخل شود. ﴿30﴾