سُورَةُ عَبَسَ

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ

عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ ١ أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ ٢ وَمَا یُدۡرِیکَ لَعَلَّهُۥ یَزَّکَّىٰٓ ٣ أَوۡ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّکۡرَىٰٓ ٤ أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ ٥ فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ ٦ وَمَا عَلَیۡکَ أَلَّا یَزَّکَّىٰ ٧ وَأَمَّا مَن جَآءَکَ یَسۡعَىٰ ٨ وَهُوَ یَخۡشَىٰ ٩ فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ ١٠ کَلَّآ إِنَّهَا تَذۡکِرَةٞ ١١ فَمَن شَآءَ ذَکَرَهُۥ ١٢ فِی صُحُفٖ مُّکَرَّمَةٖ ١٣ مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ ١٤ بِأَیۡدِی سَفَرَةٖ ١٥ کِرَامِۢ بَرَرَةٖ ١٦ قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَکۡفَرَهُۥ ١٧ مِنۡ أَیِّ شَیۡءٍ خَلَقَهُۥ ١٨ مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ ١٩ ثُمَّ ٱلسَّبِیلَ یَسَّرَهُۥ ٢٠ ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ ٢١ ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ ٢٢ کَلَّا لَمَّا یَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ ٢٣ فَلۡیَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ ٢٤ أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا ٢٥ ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا ٢٦ فَأَنۢبَتۡنَا فِیهَا حَبّٗا ٢٧ وَعِنَبٗا وَقَضۡبٗا ٢٨ وَزَیۡتُونٗا وَنَخۡلٗا ٢٩ وَحَدَآئِقَ غُلۡبٗا ٣٠ وَفَٰکِهَةٗ وَأَبّٗا ٣١ مَّتَٰعٗا لَّکُمۡ وَلِأَنۡعَٰمِکُمۡ ٣٢ فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ ٣٣ یَوۡمَ یَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِیهِ ٣٤ وَأُمِّهِۦ وَأَبِیهِ ٣٥ وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِیهِ ٣٦ لِکُلِّ ٱمۡرِیٕٖ مِّنۡهُمۡ یَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ یُغۡنِیهِ ٣٧ وُجُوهٞ یَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ ٣٨ ضَاحِکَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ ٣٩ وَوُجُوهٞ یَوۡمَئِذٍ عَلَیۡهَا غَبَرَةٞ ٤٠ تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ ٤١ أُوْلَٰٓئِکَ هُمُ ٱلۡکَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ ٤٢

سوره عبس

به نام خداوند بخشندة مهربان

روی ترش کرد و اعراض نمود. ﴿1﴾ که آن نابینا پیش او آمد. ﴿2﴾ و تو چه می‌دانی، چه بسا او پاک می‌شد. ﴿3﴾ یا اندرز می‌شنید و آن اندرز به او سود می‌رساند. ﴿4﴾ اما آن کس که خود را بی‌نیاز می‌داند. ﴿5﴾ تو به او روی می‌آوری. ﴿6﴾ و اگر هم او پاک نشود گناهی بر تو نیست. ﴿7﴾ و اما کسی‌که شتابان به نزد تو آمد. ﴿8﴾ و از خدا ترسان است. ﴿9﴾ تو از او روی‌گردان می‌شوی. ﴿10﴾ نه! به‌راستی آن (قرآن) پند است. ﴿11﴾ پس هرکه می‌خواهد آن‌را یاد کند. ﴿12﴾  (که) در صحیفه‌های گران قدر است. ﴿13﴾ (صحیفه‌هایی که) پاک و دارای منزلت والایند. ﴿14﴾ به دست نویسندگانی. ﴿15﴾ گرامی نیک کردار. ﴿16﴾ کشته باد انسان چه ناسپاس است!. ﴿17﴾ (خداوند) او را از چه چیزی آفریده است؟!. ﴿18﴾ از نطفه‌ای او را آفریده است آن‌گاه او را به سامان ساخته است. ﴿19﴾ سپس راه را برای او آسان گرداند. ﴿20﴾ بعد او را می‌میراند و وارد گورش می‌گرداند. ﴿21﴾ سپس هر وقت بخواهد او را زنده می‌گرداند. ﴿22﴾ نه! آنچه را که به او فرمان داده بود انجام نداد. ﴿23﴾ انسان باید به خوراک خود بنگرد. ﴿24﴾ ما آب را به فراوانی فروریختیم. ﴿25﴾ سپس زمین را به نیکی شکافتیم. ﴿26﴾ آن‌گاه در آن دادنه رویاندیم. ﴿27﴾ و انگور و سبزیجات را. ﴿28﴾ و زیتون و درختان خرما را. ﴿29﴾ و باغ‌های پر درخت و انبوه را. ﴿30﴾ و میوه و علف را. ﴿31﴾ برای بهره‌مندی شما و چهارپایانتان. ﴿32﴾ پس هنگامی‌که آن بانگ گوش‌فرسا در رسد. ﴿33﴾ روزی‌که انسان از برادرش بگریزد. ﴿34﴾ و از مادر و پدرش. ﴿35﴾ و از همسر و فرزندانش (نیز بگریزد). ﴿36﴾ هرکس از آنان در آن روز کار و باری دارد که برایش کفایت می‌کند. ﴿37﴾ در آن روز چهره‌هایی شاد و درخشانند. ﴿38﴾ خندان و شادان. ﴿39﴾ و در آن روز چهره‌هایی بر آنها غبار نشسته است. ﴿40﴾ تیرگی آنها را فرو می‌پوشاند. ﴿41﴾ اینان همان کافران بدکارند. ﴿42﴾