سُورَةُ القِیَامَةِ

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ

لَآ أُقۡسِمُ بِیَوۡمِ ٱلۡقِیَٰمَةِ ١ وَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ ٢ أَیَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ ٣ بَلَىٰ قَٰدِرِینَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّیَ بَنَانَهُۥ ٤ بَلۡ یُرِیدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِیَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ ٥ یَسۡ‍َٔلُ أَیَّانَ یَوۡمُ ٱلۡقِیَٰمَةِ ٦ فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ ٧ وَخَسَفَ ٱلۡقَمَرُ ٨ وَجُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَٱلۡقَمَرُ ٩ یَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ یَوۡمَئِذٍ أَیۡنَ ٱلۡمَفَرُّ ١٠ کَلَّا لَا وَزَرَ ١١ إِلَىٰ رَبِّکَ یَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ ١٢ یُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ یَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ١٣ بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِیرَةٞ ١٤ وَلَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِیرَهُۥ ١٥ لَا تُحَرِّکۡ بِهِۦ لِسَانَکَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ ١٦ إِنَّ عَلَیۡنَا جَمۡعَهُۥ وَقُرۡءَانَهُۥ ١٧ فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ ١٨ ثُمَّ إِنَّ عَلَیۡنَا بَیَانَهُۥ ١٩کَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ ٢٠ وَتَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ ٢١ وُجُوهٞ یَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ ٢٢ إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ ٢٣ وَوُجُوهٞ یَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ ٢٤ تَظُنُّ أَن یُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ ٢٥ کَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِیَ ٢٦ وَقِیلَ مَنۡۜ رَاقٖ ٢٧ وَظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ ٢٨ وَٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ ٢٩ إِلَىٰ رَبِّکَ یَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ ٣٠ فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ ٣١ وَلَٰکِن کَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ٣٢ ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ یَتَمَطَّىٰٓ ٣٣ أَوۡلَىٰ لَکَ فَأَوۡلَىٰ ٣٤ ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَکَ فَأَوۡلَىٰٓ ٣٥ أَیَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن یُتۡرَکَ سُدًى ٣٦ أَلَمۡ یَکُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِیّٖ یُمۡنَىٰ ٣٧ ثُمَّ کَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ ٣٨ فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَیۡنِ ٱلذَّکَرَ وَٱلۡأُنثَىٰٓ ٣٩ أَلَیۡسَ ذَٰلِکَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن یُحۡـِۧیَ ٱلۡمَوۡتَىٰ ٤٠

سوره قیامه

به نام خداوند بخشندة مهربان

به روز قیامت سوگند یاد می‌کنم. ﴿1﴾ و به نفس سرزنشگر سوگند یاد می‌کنم. ﴿2﴾ آیا انسان می‌پندارد که استخوان‌هایش را گرد نخواهیم آورد؟. ﴿3﴾ آری! (چنین خواهیم کرد) درحالیکه تواناییم بر آن‌ که (حتی) سرانگشتانش را (هم) یکسان سازیم. ﴿4﴾ بلکه انسان می‌خواهد در مدت زمانی که در پیش دارد بدکاری کند. ﴿5﴾ می‌پرسد: روز قیامت چه زمانی است؟. ﴿6﴾ پس آن‌گاه که چشم خیره شود. ﴿7﴾ و نور و روشنایی ماه از بین برود. ﴿8﴾ و خورشید و ماه به هم آورده می‌شوند. ﴿9﴾ انسان در آن روز می‌گوید: راه گریز کجاست؟. ﴿10﴾ نه هیچ پناهی نیست. ﴿11﴾ در آن روز قرارگاه در دست پروردگار تو است. ﴿12﴾ انسان در آن روز به آنچه از پیش فرستاده و به آنچه باز پس گذاشته است خبر داده می‌شود. ﴿13﴾ اصلاً انسان خودش از وضع خود آگاه است. ﴿14﴾ گرچه برای خود عذرهای درمیان آورد. ﴿15﴾ زبان را به (تکرار) و مجُنبان تا به شتاب آن‌را (به خاطر بسپاری). ﴿16﴾ بی‌گمان گرد آوردن قرآن و خواندنش بر عهدة ماست. ﴿17﴾ و چون آن‌را بر خواندیم (به همان صورت) خواندن آن‌را تبعیت کن. ﴿18﴾ سپس بیان و توضیح آن بر ماست. ﴿19﴾ چنین نیست (که شما می‌گویید) شما دنیا را دوست می‌دارید. ﴿20﴾ و آخرت را رها می‌کنید. ﴿21﴾ در آن روز چهره‌هایی تازه (و خرم) هستند. ﴿22﴾ به پروردگار خود می‌نگرند. ﴿23﴾ و در آن روز چهره‌هایی درهم کشیده هستند. ﴿24﴾ یقین دارند که مصیبتی کمرشکن به آنان می‌رسد. ﴿25﴾ چنین نیست (که می‌گویید) هنگامی‌که (روح) به گلوگاه‌ها برسد. ﴿26﴾ و گفته شود: چه کسی افسونگر است. ﴿27﴾ و یقین پیدا می‌کند که زمان فراق فرا رسیده است. ﴿28﴾ و پاها جفت می‌گردند. ﴿29﴾ در آن روز همه را به نزد پروردگارت باز برند. ﴿30﴾ پس (انسان سرکش) نه تصدیق کرد و نه نماز گزارد. ﴿31﴾ بلکه دروغ انگاشت و روی‌گرداند. ﴿32﴾ سپس متکبرانه به نزد خانواده‌اش رفت. ﴿33﴾ وای بر تو، باز وای بر تو. ﴿34﴾ باز وای بر تو، وای بر تو. ﴿35﴾ آیا انسان می‌پندارد که بی‌هدف رها می‌شود. ﴿36﴾ آیا نطفه‌ای از منی نبود که (در رحم) ریخته می‌شود. ﴿37﴾ آن‌گاه خون بسته‌ای بود که (خداوند آن‌را) آفرید سپس (آفرینش او را) استوار داشت. ﴿38﴾ آن‌گاه از آن دو زوج، مرد و زن را پدید آورد. ﴿39﴾ آیا این (خدا) بر آنکه مردگان را زنده کند توانا نیست؟. ﴿40﴾