سورۀ أعلی

سورۀ أعلی

مکی است؛ ترتیب آن 87؛ شمار آیات آن 19

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ

﴿سَبِّحِ ٱسۡمَ رَبِّکَ ٱلۡأَعۡلَى ١﴾.

نام پروردگار بلند مرتبه‌ات را از همه اوصاف ناپسندی که سزاوار او نیست منزّه بدان و او را با همه اوصاف نیکی که خویش را بدان وصف کرده مقدّس بشمار؛ به دلیل اینکه الله عزوجل در ذات و صفاتش بلند مرتبه است و بنده ناچیز و تقصیر‌کار می‌باشد.

اوتعالی به طور امر فرموده که «سبّح» و تسبیح در هنگام فروروی در وادی‌ها و در همواری‌ها مسنون است، همچنان که در هنگام بالا رفتن به بلندی‌ها تکبیر گفته می‌شود؛ به دلیل اینکه در حدیثی آمده است: «وقتی فرود می‌آمدیم تسبیح می‌گفتیم و آنگاه که بالا می‌رفتیم تکبیر می‌گفتیم».

﴿ٱلَّذِی خَلَقَ فَسَوَّىٰ ٢﴾.

خدایی را که انسان را آفرید، صورت بخشید، شکلش را نیکو ساخت، قامتش را برابر داشت، اعضایش را مناسب نمود و آفرینش او را زیبا ساخت تا از عهدۀ تکالیف ‌بر‌آید.

﴿وَٱلَّذِی قَدَّرَ فَهَدَىٰ ٣﴾.

خداوندی که هر چیز را مقدّر نموده، به انجام هدف خلقتش توفیق بخشیده، به روش درست به دست آوردن نیاز‌های معیشت توجیهش نموده و هر مخلوقی را به نیاز‌های حیاتش دلالت کرده است.

﴿وَٱلَّذِیٓ أَخۡرَجَ ٱلۡمَرۡعَىٰ ٤﴾.

خداوندی که چراگاه‌ها را سر‌سبز ساخته و سبزه‌ها را از زمین بیرون آورده است؛ طوری باغ‌های شاداب و خرّمی را مشاهده می‌نمایی که درخت‌های میوه‌دار دارد و زیب و زینت یافته است.

﴿فَجَعَلَهُۥ غُثَآءً أَحۡوَىٰ ٥﴾.

باز آن را بعد از این همه خرّمی، سر‌سبزی، نورانیت و زیبایی خشک می‌کند و در هم می‌شکند؛ طوری که آن را باد‌ها می‌پراکند. زندگی نیز همچنان است که فنا و زوال را در پَی دارد.

﴿سَنُقۡرِئُکَ فَلَا تَنسَىٰٓ ٦﴾.

ای پیامبر! زود است که قرآن را از طریق جبرئیل علیه السلام برایت بیاموزیم؛ چنان‌که آنچه را از آن بشنوی فراموش نکنی؛ یعنی ما حفظ آن را به عهده گرفتیم و از ضیاع قرآن از سینه‌ات ترس نداشته باش.

﴿إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُۚ إِنَّهُۥ یَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ وَمَا یَخۡفَىٰ ٧﴾.

مگر آنچه خداوند عزوجل ارادۀ نسخ آن را داشته باشد که آن را براساس حکمتی فراموشت می‌سازد؛ زیرا حق‌تعالی امور آشکار و پوشیده را می‌داند و او به مصالح بندگان، نهایت امور و اسرار پدیده‌ها داناتر است.

﴿وَنُیَسِّرُکَ لِلۡیُسۡرَىٰ ٨﴾.

در همه امور تو را به آسان‌ترین راه و سهل‌ترین روش توفیق می‌بخشیم؛ زیرا روش تو سماحت، دعوتت رحمت و رسالتت بشارت است.

﴿فَذَکِّرۡ إِن نَّفَعَتِ ٱلذِّکۡرَىٰ ٩﴾.

آنگاه که موعظه نفعی داشته باشد مردم را نصیحت نما، به سوی حق رهنمایی کن، به هدایت فرا خوان و در نصیحت‌هایت جدّیت داشته باش.

﴿سَیَذَّکَّرُ مَن یَخۡشَىٰ ١٠﴾.

به زودی پرهیزگاران با نصیحت استقامت خواهند یافت، امّا شقاوت پیشگان از آن‌رو می‌گردانند. آری! هر که از پروردگارش بترسد موعظه نفعش می‌رساند، بیم‌دهی بیدارش می‌سازد و پند‌ها به او آگاهی می‌بخشد؛ چون در دلش حیاتی موجود است، فطرت معتدل دارد و در ضمیرش نوری باقی است.

﴿وَیَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى ١١﴾.

امّا هر بد‌کار و شقاوت‌پیشه پندت را فرو می‌گذارد، بدان گوش نمی‌دهد و به حافظه‌اش نمی‌سپارد. نصایح را نمی‌داند و دلش نرم نمی‌شود؛ زیرا دلش کور است، چشمانش نمی‌بیند، نفس تاریک دارد و صلاحش آرزو برده نمی‌شود.

﴿ٱلَّذِی یَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡکُبۡرَىٰ ١٢﴾.

جزای این کافر فاجر دوزخ است که او را با شعله‌اش می‌سوزاند، با آتش فروزانش بریان می‌کند و با حرارتش ذوب می‌نماید؛ زیرا او با دین به جنگ پرداخته، وحی را رد نموده، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را تکذیب نموده و برای رواج گمراهی تدبیر سنجیده است.

﴿ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحۡیَىٰ ١٣﴾.

این کافر در آتش دوزخ نه می‌میرد تا از عذاب راحت یابد و نه به حیات نیکو و راحتی زنده می‌شود، بلکه در سخت‌ترین عذاب به سر می‌برد؛ یعنی به عقوبت گرفتار و در میان دوزخ مقیم است. آری! دشوار‌ترین زندگی بر انسان روزی است که نه زندۀ امیدوار باشد و نه مرده‌ای که طور کامل نابود شود.

﴿قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَکَّىٰ ١٤﴾.

سوگند به الله عزوجل که هر که خویشتن را از گناه پاک سازد، از عیب‌ها برائت دهد و به پروردگار دانای راز‌ها اخلاص ورزد کامیاب و بهره‌مند شده، به رضای حق‌تعالی دست یافته و بهشت جایگاه اوست.

﴿وَذَکَرَ ٱسۡمَ رَبِّهِۦ فَصَلَّىٰ ١٥﴾.

نام پروردگارش را در دل و زبانش یاد کرده و برای پروردگارش با مراعات ارکان نماز خوانده است؛ یعنی عبادت قولی، فعلی و بدنی خداوند عزوجل را انجام داده است.

ذکر نماز به گونۀ خاص بدان سبب است که ستون دین و روشنی چشم عابدان می‌باشد.

﴿بَلۡ تُؤۡثِرُونَ ٱلۡحَیَوٰةَ ٱلدُّنۡیَا ١٦﴾.

بلکه شما دوستی دنیا را بر دوستی آخرت مقدّم می‌دارید، حیات فنا‌پذیر را بر حیات ماندگار برتر دانستید، برای تحصیل آنچه عاجل است تلاش می‌ورزید و از آنچه در آینده وعده داده شده چشم پوشیده‌اید.

﴿وَٱلۡأٓخِرَةُ خَیۡرٞ وَأَبۡقَىٰٓ ١٧﴾.

حال آنکه آخرت از دنیا بهتر و ماندگار‌تر است. آری! آخرت دار بقا، سرای نعمت‌ها و پاداش‌های نیکوست و دنیا دار فنا‌پذیر، جای بلا‌ها و دشواری‌هاست.

﴿إِنَّ هَٰذَا لَفِی ٱلصُّحُفِ ٱلۡأُولَىٰ ١٨﴾.

به راستی که نصایح این وحی مُحکم و کلام با کرامت و پُر برکت، با توصیه‌های نافع و مفیدش در کتاب‌های نازل شدۀ قبل از قرآن نیز موجود بوده است.

﴿صُحُفِ إِبۡرَٰهِیمَ وَمُوسَىٰ ١٩﴾.

آن کتاب‌ها صحیفه‌های ابراهیم و صحیفه‌های موسی -علیهما السلام- است که از جانب خداوند عزوجل به سوی‌شان وحی شده است و این دو نفر از پیامبران، به خاطر اسبقیت و فضیلت‌شان به گونۀ مخصوص یاد شده‌اند. بر این اساس همه پیامبران و کتاب‌های آسمانی در اموری چون محاسن اخلاق و فضایل اعمال با یکدیگر متّفق‌اند.

سوره اعلى

سوره اعلى

Ayah: 1

سَبِّحِ ٱسۡمَ رَبِّکَ ٱلۡأَعۡلَى

نام پروردگار بلند مرتبه‌ات را به پاکی یاد کن.

Ayah: 2

ٱلَّذِی خَلَقَ فَسَوَّىٰ

[همان ذاتی] که [انسان را] آفرید و هماهنگ و متعادل ساخت.

Ayah: 3

وَٱلَّذِی قَدَّرَ فَهَدَىٰ

و [همان] ذاتی‌ که اندازه‌گیری کرد و [به شایستگی آفرید] و سپس هدایت نمود.

Ayah: 4

وَٱلَّذِیٓ أَخۡرَجَ ٱلۡمَرۡعَىٰ

و [آن] ذاتی‌ که چراگاه را [برای تغذیۀ جانداران] رویانید.

Ayah: 5

فَجَعَلَهُۥ غُثَآءً أَحۡوَىٰ

سپس آن را خشک و سیاه گردانید.

Ayah: 6

سَنُقۡرِئُکَ فَلَا تَنسَىٰٓ

ما به زودی [قرآن را] بر تو می‌خوانیم؛ پس تو هرگز [آن را] فراموش نخواهی کرد؛

Ayah: 7

إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُۚ إِنَّهُۥ یَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ وَمَا یَخۡفَىٰ

مگر آنچه را که الله بخواهد؛ همانا او آشکار و نهان را می‌داند.

Ayah: 8

وَنُیَسِّرُکَ لِلۡیُسۡرَىٰ

و آسان‌ترین [راه‌] را برایت فراهم مى‌گردانیم.

Ayah: 9

فَذَکِّرۡ إِن نَّفَعَتِ ٱلذِّکۡرَىٰ

اگر پند مفید باشد، [مردم را با آیات قرآن] پند ده.

Ayah: 10

سَیَذَّکَّرُ مَن یَخۡشَىٰ

به زودی کسی‌ که [از الله] می‌ترسد، پند می‌پذیرد.

---

Ayah: 11

وَیَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى

و بدبخت‌ترین [مردم،] از آن دوری می‌گزیند؛

Ayah: 12

ٱلَّذِی یَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡکُبۡرَىٰ

[همان] کسی‌ که در آتش بزرگ [جهنم] درخواهد آمد،

Ayah: 13

ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحۡیَىٰ

و در آن [آتش] نه می‌میرد و نه زنده می‌مانَد.

Ayah: 14

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَکَّىٰ

یقیناً کسی ‌که خود را [از کفرو گناه] پاک کند، رستگار خواهد شد؛

Ayah: 15

وَذَکَرَ ٱسۡمَ رَبِّهِۦ فَصَلَّىٰ

و [نیز کسی که] نام پروردگارش را یاد کند و نماز بگزارد.

Ayah: 16

بَلۡ تُؤۡثِرُونَ ٱلۡحَیَوٰةَ ٱلدُّنۡیَا

ولی شما [مردم،] زندگی دنیا را [بر آخرت] ترجیح می‌دهید؛

Ayah: 17

وَٱلۡأٓخِرَةُ خَیۡرٞ وَأَبۡقَىٰٓ

در حالی‌ که آخرت، بهتر و پاینده‌تر است.

Ayah: 18

إِنَّ هَٰذَا لَفِی ٱلصُّحُفِ ٱلۡأُولَىٰ

به راستی این [پندها] در کتاب‌های آسمانی پیشین [نیز] بود؛

Ayah: 19

صُحُفِ إِبۡرَٰهِیمَ وَمُوسَىٰ

کتاب‌های ابراهیم و موسی.

---

Al-A‘lā

تفسیر سوره‌ی أعلی

مکی و ۱۹ آیه است.

آیه‌ی ۱۹-۱:

﴿سَبِّحِ ٱسۡمَ رَبِّکَ ٱلۡأَعۡلَى١﴾[الأعلى: ۱]. «نام پروردگار برترت را به پاکی یاد کن».

﴿ٱلَّذِی خَلَقَ فَسَوَّىٰ٢﴾[الأعلى: ۲]. «کسی‌که آفرید و استوار داشت».

﴿وَٱلَّذِی قَدَّرَ فَهَدَىٰ٣﴾[الأعلى: ۳]. «و کسی‌که اندازه را مقرر کرد و راه نمود».

﴿وَٱلَّذِیٓ أَخۡرَجَ ٱلۡمَرۡعَىٰ٤﴾[الأعلى: ۴]. «و کسی‌که چراگاه را بیرون آورد».

﴿فَجَعَلَهُۥ غُثَآءً أَحۡوَىٰ٥﴾[الأعلى: ۵]. «آن‌گاه آن‌را سیاهِ خشک گرداند».

﴿سَنُقۡرِئُکَ فَلَا تَنسَىٰٓ٦﴾[الأعلى: ۶]. «ما قرآن را بر تو خواهیم خواند و تو دیگر آن‌را فراموش نخواهی کرد».

﴿إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُۚ إِنَّهُۥ یَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ وَمَا یَخۡفَىٰ٧﴾[الأعلى: ۷]. «مگر آنچه را که خدا بخواهد، به یقین او پنهان و پیدار می‌داند».

﴿وَنُیَسِّرُکَ لِلۡیُسۡرَىٰ٨﴾[الأعلى: ۸]. «و تو را برای شریعت ساده و آسان آماده می‌سازیم».

﴿فَذَکِّرۡ إِن نَّفَعَتِ ٱلذِّکۡرَىٰ٩﴾[الأعلى: ۹]. «پس اگر پند و اندرز سودمند باشد پند و اندرز بده».

﴿سَیَذَّکَّرُ مَن یَخۡشَىٰ١٠﴾[الأعلى: ۱۰]. «هرکس (از خداوند) می‌ترسد پند خواهد پذیرفت».

﴿وَیَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى١١﴾[الأعلى: ۱۱]. «و بدبخت‌ترین فرد از آن دوری خواهد گزید».

﴿ٱلَّذِی یَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡکُبۡرَىٰ١٢﴾[الأعلى: ۱۲]. «آن کسی‌که داخل بزرگترین آتش خواهد شد».

﴿ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحۡیَىٰ١٣﴾[الأعلى: ۱۳]. «آن‌گاه در آن‌جا نه می‌میرد و نه زنده می‌شود».

﴿قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَکَّىٰ١٤﴾[الأعلى: ۱۴]. «به‌راستی کسی‌که خود را پاکیزه داشت رستگار شد».

﴿وَذَکَرَ ٱسۡمَ رَبِّهِۦ فَصَلَّىٰ١٥﴾[الأعلى: ۱۵]. «و نام پروردگارش را یاد کرد و نماز‌گزارد».

﴿بَلۡ تُؤۡثِرُونَ ٱلۡحَیَوٰةَ ٱلدُّنۡیَا١٦﴾[الأعلى: ۱۶]. «بلکه زندگی دنیا را ترجیح می‌دهید».

﴿وَٱلۡأٓخِرَةُ خَیۡرٞ وَأَبۡقَىٰٓ١٧﴾[الأعلى: ۱۷].«و آخرت بهتر و ماندگارتر است».

﴿إِنَّ هَٰذَا لَفِی ٱلصُّحُفِ ٱلۡأُولَىٰ١٨﴾[الأعلى: ۱۸]. «بی‌گمان این در کتاب‌های پیشین بوده است».

﴿صُحُفِ إِبۡرَٰهِیمَ وَمُوسَىٰ١٩﴾[الأعلى: ۱۹]. «کتاب‌های ابراهیم و موسی».

خداوند متعال به تسبیح خود فرمان می‌دهد که متضمن ذکر و عبادت برای او و کرنش در برابر شکوه و بزرگی‌اش می‌باشد. این تسبیح، تسبیحی باشد که شایسته عظمت خداوند باشد، به این صورت که نام‌های نیکوی او یاد شوند، نام‌هایی نیکویی که به سبب معانی نیکو و عظیمی که دارند بر هر نامی برتری دارند.

نیز کارهای خداوند باید یاد شوند. از جمله کارهایش این است که او ﴿خَلَقَ فَسَوَّىٰ﴾همه مخلوقات را آفریده و آفرینش آن‌ها را محکم و زیبا نموده است.

﴿وَٱلَّذِی قَدَّرَ فَهَدَىٰ٣﴾خداوند همه چیز را اندازه گیری کرده و همه مخلوقات را به اندازه راه نموده است. این هدایتِ عام است که هر مخلوقی را به آنچه صلاح او در آن است هدایت کرده است. نعمت‌های دنیوی از زمره هدایت مذکور می‌باشند. بنابراین فرمود: ﴿وَٱلَّذِیٓ أَخۡرَجَ ٱلۡمَرۡعَىٰ٤﴾و کسی که از آسمان آبی فرستاد و به وسیله آن انواع گیاهان و علف‌های زیادی می‌روید که مردم و چهارپایان و همه حیوانات از آن می‌خورند.

سپس بعد از آنکه مدت زمانی را به پایان برد که خداوند مقرر نموده بود در آن مدت زمان‌تر و تازه باشد، آن را درهم پیچید و ﴿فَجَعَلَهُۥ غُثَآءً أَحۡوَىٰ٥﴾آنگاه آن‌را سیاه و خشک گردانید.

و نعمت‌های دینی هم از زمره‌ی هدایت مذکور می‌باشند. بنابراین، به اساس و اصل همه نعمت‌های دینی که قرآن است اشاره کرد و فرمود: ﴿سَنُقۡرِئُکَ فَلَا تَنسَىٰٓ٦﴾کتابی را که بر تو وحی نموده‌ایم محافظت می‌کنیم و آن را در دل تو جای می‌دهیم و تو از آن چیزی را فراموش نخواهی کرد.

این مژده بزرگی از جانب خداوند به بنده و پیامبرشصاست مبنی بر این که خداوند دانشی به او می‌دهد که آن را فراموش نمی‌کند.

﴿إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُ﴾مگر آنچه که حکمت الهی اقتضا کند که آن را فراموش کنی. ﴿إِنَّهُۥ یَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ وَمَا یَخۡفَىٰ﴾و خداوند پیدا و پنهان را می‌داند و آنچه را که مصلحت بندگانش می‌باشد می‌داند. بنابراین، هرآنچه بخواهد به عنوان شریعت مقرر می‌دارد و به آن فرمان می‌دهد.

﴿وَنُیَسِّرُکَ لِلۡیُسۡرَىٰ٨﴾این نیز مژده‌ای دیگر است که خداوند همه کارهای پیامبرش را آسان می‌گرداند و آئین و شریعت او را سهل و ساده می‌نماید.

﴿فَذَکِّرۡ إِن نَّفَعَتِ ٱلذِّکۡرَىٰ٩﴾به شریعت الهی و آیات او پند بده اگر پند مورد قبول واقع گردد، و موعظه و اندرز بگو اگر کسی گوش کند، خواه از پند دادن تمام هدف آن برآورده شود یا برخی از آن برآورده گردد. مفهوم آیه این را می‌رساند که اگر پند دادن سودمند نباشد به این صورت که پند دادن به شر و بدی بیفزاید یا از خیر و خوبی بکاهد در این صورت نباید پند داد. و پند دادن مردم را به دو گروه تقسیم می‌کند، کسانی که استفاده می‌برند و کسانی که استفاده نمی‌برند.

کسانی‌که از پند استفاده می‌برند آن‌هایی هستند که از خداوند می‌ترسند و هرگاه انسان بداند که خداوند او را به خاطر کارهایی که کرده است مجازات می‌کند، و از کیفر او بهراسد، از آنچه خداوند را ناخشنود می‌نماید دوری می‌کند و برای انجام دادن کارهای خوب تلاش می‌نماید.

﴿وَیَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى١١ ٱلَّذِی یَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡکُبۡرَىٰ١٢﴾و اما کسانی‌که از پند بهره نمی‌برند بدبخت‌ترین افرادی هستند که وارد بزرگ‌ترین آتش می‌شوند و با آن می‌سوزند.

﴿ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحۡیَىٰ١٣﴾آنان عذاب دردناکی می‌بینند که هیچ‌گونه استراحت و آرامشی ندارد. تا جایی که آن‌ها آرزوی مرگ می‌کنند اما مرگ به سراغ‌شان نمی‌آید.

همان‌طور که خداوند متعال می‌فرماید: ﴿لَا یُقۡضَىٰ عَلَیۡهِمۡ فَیَمُوتُواْ وَلَا یُخَفَّفُ عَنۡهُم مِّنۡ عَذَابِهَا﴾[فاطر: ۳۶]. «نه می‌میرند و نه از عذابشان کاسته می‌گردد».

﴿قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَکَّىٰ١٤﴾هرکس که خودش را پاکیزه کند و خویشتن را از شرک ورزیدن و ستمگری و رفتارهای زشت پاک دارد قطعا رستگار است. ﴿وَذَکَرَ ٱسۡمَ رَبِّهِۦ فَصَلَّىٰ١٥﴾و به ذکر پروردگارش مشغول شود و قلبش با ذکر او اُنس بگیرد چنین کسی کارهایی می‌کند که خداوند را خشنود گرداند به خصوص نماز می‌خواهند که نماز ترازوی ایمان است. کسانی است که «تَزَکى... فَصَلَّى» را اینگونه تفسیر کرده‌اند: «زکات فطریه بدهد و نماز عید بخواند». گرچه این مفهوم را نیز شامل می‌شود اما معنی آیه تنها این نیست.

﴿بَلۡ تُؤۡثِرُونَ ٱلۡحَیَوٰةَ ٱلدُّنۡیَا١٦﴾اما شما زندگانی دنیا را بر آخرت مقدم می‌دارید و نعمت از بین رونده و ناخوشِ آن را بر می‌گزینند و آخرت را رها می‌کنید. ﴿وَٱلۡأٓخِرَةُ خَیۡرٞ وَأَبۡقَىٰٓ١٧﴾در حالی که آخرت از هر نظر از دنیا بهتر و ماندگارتر است. چون آخرت سرای جاودانگی و بقاست و دنیا سرای فنا و نابودی است. پس مومنِ عاقل بهتر را رها نمی‌کند و زشت‌تر را بر نمی‌گزیند و آرامش و راحتی همیشگی را به خاطر لذت و شادمانی آنی از دست نمی‌دهد.پس محّبت دنیا و ترجیح دادن آن بر آخرت اساس هر اشتباهی است.

﴿إِنَّ هَٰذَا لَفِی ٱلصُّحُفِ ٱلۡأُولَىٰ١٨ صُحُفِ إِبۡرَٰهِیمَ وَمُوسَىٰ١٩﴾امر نیکو و اخبار خوبی که در این سوره‌ی مبارکه برایتان بیان شد منحصر به این کتاب آسمانی نیست بلکه در کتاب‌های پیشین هم آمده است از جمله کتاب‌های ابراهیم و موسی که بعد از محمّد بزرگ‌ترین و شریف‌ترین پیامبران هستند. پس این‌ها فرامینی است که در هر شریعتی آمده‌اند چون به منافع هر دوجهان بر می‌گردند و این اوامر در هر زمان و مکانی صلاح و منفعت آدمی را تامین می‌کنند.

پایان تفسیر سوره‌ی أعلی

سورة الأعلى

سورة الأعلى - سورة 87 - عدد آیاتها 19

بسم الله الرحمن الرحیم

1. سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الأَعْلَى

2. الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّى

3. وَالَّذِی قَدَّرَ فَهَدَى

4. وَالَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعَى

5. فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى

6. سَنُقْرِؤُکَ فَلا تَنسَى

7. إِلاَّ مَا شَاء اللَّهُ إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا یَخْفَى

8. وَنُیَسِّرُکَ لِلْیُسْرَى

9. فَذَکِّرْ إِن نَّفَعَتِ الذِّکْرَى

10. سَیَذَّکَّرُ مَن یَخْشَى

11. وَیَتَجَنَّبُهَا الأَشْقَى

12. الَّذِی یَصْلَى النَّارَ الْکُبْرَى

13. ثُمَّ لا یَمُوتُ فِیهَا وَلا یَحْیَى

14. قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَکَّى

15. وَذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى

16. بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا

17. وَالآخِرَةُ خَیْرٌ وَأَبْقَى

18. إِنَّ هَذَا لَفِی الصُّحُفِ الأُولَى

19. صُحُفِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى

سورة اعلی

به نام الله بخشندة مهربان

نام پروردگار بلند مرتبه‌ات را به پاکی یاد کن. ﴿1﴾ (همان) که آفرید پس درست و استوار ساخت. ﴿2﴾ و (همان) کسی‌که اندازه گیری کرد پس هدایت نمود. ﴿3﴾ و (آن) کسی‌که چراگاه را رویانید. ﴿4﴾ سپس آن را خشک و سیاه گردانید. ﴿5﴾ ما بزودی (قرآن را) بر تو می‌خوانیم، پس هرگز فراموش نخواهی کرد. ﴿6﴾ مگر آنچه را که الله بخواهد، همانا او آشکار و نهان را می‌داند. ﴿7﴾ و ما تو را برای (راه) آسان توفیق می‌دهیم. ﴿8﴾ پس اگر پند مفید باشد، پند ده. ﴿9﴾ بزودوی کسی‌که (از الله) می‌ترسد، پند می‌پذیرد. ﴿10﴾ و بدبخت‌ترین (مردم) از آن دوری می‌گزیند. ﴿11﴾ (همان) کسی‌که در آتش بزرگ (جهنم) در خواهد آمد. ﴿12﴾ سپس در آن (آتش) نه می‌میرد و نه زنده می‌ماند. ﴿13﴾ یقیناً کسی‌که خود را پاک (و تزکیه) کند، رستگار شد. ﴿14﴾ و (نیز کسی که) نام پروردگارش را یادکرد پس نماز گزارد. ﴿15﴾بلکه شما (مردم) زندگی دنیا را (بر آخرت) ترجیح می‌دهید. ﴿16﴾ در حالی‌که آخرت بهتر و پایند‌تر است. ﴿17﴾ به راستی این (فحوا) در صحیفه‌های پیشین (نیز) بود. ﴿18﴾ صحیفه‌های ابراهیم و موسی.﴿19﴾

سُورَةُ الأَعۡلَىٰ

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ

سَبِّحِ ٱسۡمَ رَبِّکَ ٱلۡأَعۡلَى ١ ٱلَّذِی خَلَقَ فَسَوَّىٰ ٢ وَٱلَّذِی قَدَّرَ فَهَدَىٰ ٣ وَٱلَّذِیٓ أَخۡرَجَ ٱلۡمَرۡعَىٰ ٤ فَجَعَلَهُۥ غُثَآءً أَحۡوَىٰ ٥ سَنُقۡرِئُکَ فَلَا تَنسَىٰٓ ٦ إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُۚ إِنَّهُۥ یَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ وَمَا یَخۡفَىٰ ٧ وَنُیَسِّرُکَ لِلۡیُسۡرَىٰ ٨ فَذَکِّرۡ إِن نَّفَعَتِ ٱلذِّکۡرَىٰ ٩ سَیَذَّکَّرُ مَن یَخۡشَىٰ ١٠ وَیَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى ١١ ٱلَّذِی یَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡکُبۡرَىٰ ١٢ ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحۡیَىٰ ١٣ قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَکَّىٰ ١٤ وَذَکَرَ ٱسۡمَ رَبِّهِۦ فَصَلَّىٰ ١٥بَلۡ تُؤۡثِرُونَ ٱلۡحَیَوٰةَ ٱلدُّنۡیَا ١٦ وَٱلۡأٓخِرَةُ خَیۡرٞ وَأَبۡقَىٰٓ ١٧ إِنَّ هَٰذَا لَفِی ٱلصُّحُفِ ٱلۡأُولَىٰ ١٨ صُحُفِ إِبۡرَٰهِیمَ وَمُوسَىٰ ١٩

سوره أعلى

به نام خداوند بخشندة مهربان

نام پروردگار برترت را به پاکی یاد کن. ﴿1﴾ کسی‌که آفرید و استوار داشت. ﴿2﴾ و کسی‌که اندازه را مقرر کرد و راه نمود. ﴿3﴾ و کسی‌که چراگاه را بیرون آورد. ﴿4﴾ آن‌گاه آن‌را سیاهِ خشک گرداند. ﴿5﴾ ما قرآن را بر تو خواهیم خواند و تو دیگر آن‌را فراموش نخواهی کرد. ﴿6﴾ مگر آنچه را که خدا بخواهد، به یقین او پنهان و پیدار می‌داند. ﴿7﴾ و تو را برای شریعت ساده و آسان آماده می‌سازیم. ﴿8﴾ پس اگر پند و اندرز سودمند باشد پند و اندرز بده. ﴿9﴾ هرکس (از خداوند) می‌ترسد پند خواهد پذیرفت. ﴿10﴾ و بدبخت‌ترین فرد از آن دوری خواهد گزید. ﴿11﴾ آن کسی‌که داخل بزرگترین آتش خواهد شد. ﴿12﴾ آن‌گاه در آن‌جا نه می‌میرد و نه زنده می‌شود. ﴿13﴾ به‌راستی کسی‌که خود را پاکیزه داشت رستگار شد. ﴿14﴾ و نام پروردگارش را یاد کرد و نماز‌گزارد. ﴿15﴾بلکه زندگی دنیا را ترجیح می‌دهید. ﴿16﴾ و آخرت بهتر و ماندگارتر است. ﴿17﴾ بی‌گمان این در کتاب‌های پیشین بوده است. ﴿18﴾ کتاب‌های ابراهیم و موسی. ﴿19﴾