سُورَةُ البَلَدِ

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ

﴿لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ١ وَأَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٢ وَوَالِدٖ وَمَا وَلَدَ ٣ لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِی کَبَدٍ ٤ أَیَحۡسَبُ أَن لَّن یَقۡدِرَ عَلَیۡهِ أَحَدٞ ٥ یَقُولُ أَهۡلَکۡتُ مَالٗا لُّبَدًا ٦ أَیَحۡسَبُ أَن لَّمۡ یَرَهُۥٓ أَحَدٌ ٧ أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَیۡنَیۡنِ ٨ وَلِسَانٗا وَشَفَتَیۡنِ ٩ وَهَدَیۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَیۡنِ ١٠ فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ ١١ وَمَآ أَدۡرَىٰکَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ ١٢ فَکُّ رَقَبَةٍ ١٣ أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِی یَوۡمٖ ذِی مَسۡغَبَةٖ ١٤ یَتِیمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ ١٥ أَوۡ مِسۡکِینٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ ١٦ ثُمَّ کَانَ مِنَ ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ ١٧ أُوْلَٰٓئِکَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَیۡمَنَةِ ١٨ وَٱلَّذِینَ کَفَرُواْ بِ‍َٔایَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ ١٩ عَلَیۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ ٢٠﴾

به نام الله بخشندۀ مهربان

سوگند به این شهر (مکه). ﴿۱﴾و تو در این شهر ساکنی (و جنگ در این شهر برای تو حلال خواهد شد). ﴿۲﴾و سوگند به پدر (= آدم) و فرزندانش. ﴿۳﴾یقیناً ما انسان را در رنج آفریدیم. ﴿۴﴾آیا او گمان می‌کند هیچ کس بر او (توانا و) قادر نیست؟ ﴿۵﴾می‌گوید: «مال زیادی را تباه (و خرج) کرده ام». ﴿۶﴾آیا می‌پندارد که هیچ کس او را ندیده است؟ ﴿۷﴾آیا برای او دو چشم قرار ندادیم، ﴿۸﴾و یک زبان و دو لب؟ ﴿۹﴾و او را به دو راه (خیر و شر) را هنمائی کردیم. ﴿۱۰﴾پس به گردنۀ (سخت) قدم نگذاشت (و نیامد). ﴿۱۱﴾و تو چه می‌دانی که گردنۀ (سخت) چیست؟ ﴿۱۲﴾آزاد کردن برده است. ﴿۱۳﴾یا طعام دادن در روز قحطی (و گرسنگی)، ﴿۱۴﴾یتیمی را از خویشاوندان، ﴿۱۵﴾یا مستمندی خاک نشین را، ﴿۱۶﴾آنگاه از کسانی باشد که ایمان آورده‌اند و یکدیگر را به صبر سفارش کرده‌اند، و یکدیگر را به (محبت و) مهربانی توصیه نموده‌اند. ﴿۱۷﴾اینان اهل سعادتند (که نامۀ اعمال‌شان به دست راست‌شان داده می‌شوند و به بهشت می‌روند). ﴿۱۸﴾و کسانی‌که به آیات (و نشانه‌های) ما کفر ورزیدند، آنان اهل شقاوتند (که نامۀ اعمال‌شان به دست چپ‌شان داده می‌شود و به جهنم می‌روند). ﴿۱۹﴾بر آن‌ها (از هر سو) آتشی سر پوشیده است (که راه فرار ندارند). ﴿۲۰﴾.

سوره البلد

سُورَةُ البَلَدِ

بسم الله الرحمن الرحیم

﴿ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ١ وَأَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٢ وَوَالِدٖ وَمَا وَلَدَ ٣ لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِی کَبَدٍ ٤ أَیَحۡسَبُ أَن لَّن یَقۡدِرَ عَلَیۡهِ أَحَدٞ ٥ یَقُولُ أَهۡلَکۡتُ مَالٗا لُّبَدًا ٦ أَیَحۡسَبُ أَن لَّمۡ یَرَهُۥٓ أَحَدٌ ٧ أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَیۡنَیۡنِ ٨ وَلِسَانٗا وَشَفَتَیۡنِ ٩ وَهَدَیۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَیۡنِ ١٠ فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ ١١ وَمَآ أَدۡرَىٰکَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ ١٢ فَکُّ رَقَبَةٍ ١٣ أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِی یَوۡمٖ ذِی مَسۡغَبَةٖ ١٤ یَتِیمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ ١٥ أَوۡ مِسۡکِینٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ ١٦ ثُمَّ کَانَ مِنَ ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ ١٧ أُوْلَٰٓئِکَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَیۡمَنَةِ ١٨ وَٱلَّذِینَ کَفَرُواْ بِ‍َٔایَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ ١٩ عَلَیۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ ٢٠﴾

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

قسم می‌خورم به این شهر! (یعنى مکه مبارکه) . ﴿1﴾و تو حلال خواهى شد به این شهر [1263]. ﴿2﴾و قسم می‌خورم به زاینده و به هرچه زاده است! [1264]. ﴿3﴾هرآیینه آفریدیم آدمى را در مشقت. ﴿4﴾آیا گمان مى‏کند آدمى که قادر نشود بر وى هیچ‌کس؟ [1265]. ﴿5﴾می‌گوید: خرج کردم بر تو مال تو. ﴿6﴾آیا مى‏پندارد که ندیده است او را هیچ‌کس؟. ﴿7﴾آیا نیافریده‏ایم براى او دو چشم را؟. ﴿8﴾و زبان را و دو لب را؟. ﴿9﴾و دلالت کردیم او را بر دو راه [1266]. ﴿10﴾پس در نیامد به گذرگاه سخت [1267]. ﴿11﴾و چه چیز مطلع ساخت تو را که چیست گذرگاه سخت. ﴿12﴾خلاص کردن برده. ﴿13﴾یا طعام دادن به روز گرسنگى. ﴿14﴾یتیم صاحب قرابت را. ﴿15﴾یا فقیر صاحب خاکسارى را. ﴿16﴾بعد از آن باشد از آنان‌که ایمان آوردند و به یکدیگر وصیت کردند به شکیبایى و به یکدیگر وصیت کردند به شفقت بر [خلق اللّه] .﴿17﴾این جماعت، ایشانند اهل نیک‏بختى. ﴿18﴾و آنان‌که کافر شدند به آیات ما، ایشانند اهل بدبختى. ﴿19﴾بر ایشان آتش گماشته شود از هر جهت گردآورده شده. ﴿20﴾