سوره المدثر

سُورَةُ المُدَّثِّرِ

بسم الله الرحمن الرحیم

﴿ یَٰٓأَیُّهَا ٱلۡمُدَّثِّرُ ١ قُمۡ فَأَنذِرۡ ٢ وَرَبَّکَ فَکَبِّرۡ ٣ وَثِیَابَکَ فَطَهِّرۡ ٤ وَٱلرُّجۡزَ فَٱهۡجُرۡ ٥ وَلَا تَمۡنُن تَسۡتَکۡثِرُ ٦ وَلِرَبِّکَ فَٱصۡبِرۡ ٧فَإِذَا نُقِرَ فِی ٱلنَّاقُورِ ٨ فَذَٰلِکَ یَوۡمَئِذٖ یَوۡمٌ عَسِیرٌ ٩ عَلَى ٱلۡکَٰفِرِینَ غَیۡرُ یَسِیرٖ ١٠ ذَرۡنِی وَمَنۡ خَلَقۡتُ وَحِیدٗا ١١ وَجَعَلۡتُ لَهُۥ مَالٗا مَّمۡدُودٗا ١٢ وَبَنِینَ شُهُودٗا ١٣ وَمَهَّدتُّ لَهُۥ تَمۡهِیدٗا ١٤ ثُمَّ یَطۡمَعُ أَنۡ أَزِیدَ ١٥ کَلَّآۖ إِنَّهُۥ کَانَ لِأٓیَٰتِنَا عَنِیدٗا ١٦ سَأُرۡهِقُهُۥ صَعُودًا ١٧﴾

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

اى مرد جامه بر خود پیچیده! [1215]. ﴿1﴾برخیز، پس بترسان!. ﴿2﴾و پروردگار خود را به بزرگى یاد کن. ﴿3﴾و جامه‌هاى خود را پاک سازد. ﴿4﴾و پلیدى را دور کن. ﴿5﴾و نباید که چیزى بدهى زیاده طلب‏کنان [1216]. ﴿6﴾و براى حکم پروردگار خویش شکیبایى ورز. ﴿7﴾پس وقتى که دمیده شود در صور، دشوار شود حال. ﴿8﴾پس آن وقت و آن روز وقتِ دشوار باشد. ﴿9﴾بر کافران نه وقت آسان. ﴿10﴾بگذار مرا با کسى که آفریدم تنها. ﴿11﴾و دادم او را مال فراوان. ﴿12﴾و فرزندان حاضر شونده به مجالس. ﴿13﴾و وسعت دادم او را وسعت دادنى. ﴿14﴾باز طمع می‌کند که زیاده دهم. ﴿15﴾نى! ‏نى! هرآیینه او هست به آیات ما ستیزنده. ﴿16﴾تکلیف خواهم داد او را به مشقتى. ﴿17﴾

﴿إِنَّهُۥ فَکَّرَ وَقَدَّرَ ١٨ فَقُتِلَ کَیۡفَ قَدَّرَ ١٩ ثُمَّ قُتِلَ کَیۡفَ قَدَّرَ ٢٠ ثُمَّ نَظَرَ ٢١ ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ ٢٢ ثُمَّ أَدۡبَرَ وَٱسۡتَکۡبَرَ ٢٣ فَقَالَ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ یُؤۡثَرُ ٢٤ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا قَوۡلُ ٱلۡبَشَرِ ٢٥ سَأُصۡلِیهِ سَقَرَ ٢٦ وَمَآ أَدۡرَىٰکَ مَا سَقَرُ ٢٧ لَا تُبۡقِی وَلَا تَذَرُ ٢٨ لَوَّاحَةٞ لِّلۡبَشَرِ ٢٩ عَلَیۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ ٣٠ وَمَا جَعَلۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِکَةٗۖ وَمَا جَعَلۡنَا عِدَّتَهُمۡ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلَّذِینَ کَفَرُواْ لِیَسۡتَیۡقِنَ ٱلَّذِینَ أُوتُواْ ٱلۡکِتَٰبَ وَیَزۡدَادَ ٱلَّذِینَ ءَامَنُوٓاْ إِیمَٰنٗا وَلَا یَرۡتَابَ ٱلَّذِینَ أُوتُواْ ٱلۡکِتَٰبَ وَٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَلِیَقُولَ ٱلَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٞ وَٱلۡکَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗاۚ کَذَٰلِکَ یُضِلُّ ٱللَّهُ مَن یَشَآءُ وَیَهۡدِی مَن یَشَآءُۚ وَمَا یَعۡلَمُ جُنُودَ رَبِّکَ إِلَّا هُوَۚ وَمَا هِیَ إِلَّا ذِکۡرَىٰ لِلۡبَشَرِ ٣١ کَلَّا وَٱلۡقَمَرِ ٣٢ وَٱلَّیۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ ٣٣ وَٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ ٣٤ إِنَّهَا لَإِحۡدَى ٱلۡکُبَرِ ٣٥ نَذِیرٗا لِّلۡبَشَرِ ٣٦ لِمَن شَآءَ مِنکُمۡ أَن یَتَقَدَّمَ أَوۡ یَتَأَخَّرَ ٣٧ کُلُّ نَفۡسِۢ بِمَا کَسَبَتۡ رَهِینَةٌ ٣٨ إِلَّآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡیَمِینِ ٣٩ فِی جَنَّٰتٖ یَتَسَآءَلُونَ ٤٠ عَنِ ٱلۡمُجۡرِمِینَ ٤١ مَا سَلَکَکُمۡ فِی سَقَرَ ٤٢ قَالُواْ لَمۡ نَکُ مِنَ ٱلۡمُصَلِّینَ ٤٣ وَلَمۡ نَکُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡکِینَ ٤٤ وَکُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلۡخَآئِضِینَ ٤٥ وَکُنَّا نُکَذِّبُ بِیَوۡمِ ٱلدِّینِ ٤٦ حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلۡیَقِینُ ٤٧﴾

هرآیینه وى تأمّل کرد و اندازه مقرّر نمود. ﴿18﴾پس لعنت باد او را! چگونه اندازه کرد؟. ﴿19﴾باز دگر لعنت باد بر او! چگونه اندازه کرد؟. ﴿20﴾باز در نگریست. ﴿21﴾باز روى ترش کرد و پیشانى در هم کشید. ﴿22﴾باز پشت گردانید و تکبر کرد [1217]. ﴿23﴾پس گفت: نیست این قرآن، مگر جادویى که از ساحران نقل کرده می‌شود. ﴿24﴾نیست این قرآن مگر کلام آدمى. ﴿25﴾خواهم درآورد او را به دوزخ. ﴿26﴾و چه چیز مطّلع کرد تو را که چیست دوزخ؟. ﴿27﴾باقى نمی‌گذارد و ترک نمى‏کند. ﴿28﴾سوزنده است آدمیان را. ﴿29﴾بر دوزخ موکل‏اند نوزده کس [1218]. ﴿30﴾و نساختیم موکلانِ دوزخ، مگر فرشتگان را و نساخته‏ایم شمار ایشان را مگر بلا در حق کافران، تا یقین کنند اهل کتاب و تا زیاده شوند مسلمانان در ایمان خود و تا شک نکنند اهل کتاب و مسلمانان و تا بگویند آنان‌که در دل ایشان بیمارى است و کافران: چه چیز اراده کرده است خدا به این داستان؟ همچنین گمراه می‌کند خدا هر که را خواهد و راه مى‏نماید هر که را خواهد و نمى‏داند لشکر پروردگار تو را مگر او، تبارک و تعالى و نیست این، مگر پندى براى بنى آدم. ﴿31﴾نى! ‏نى! قسم به ماه! . ﴿32﴾و قسم به شب چون پشت گرداند! . ﴿33﴾و قسم به صبح چون روشن شود! . ﴿34﴾هرآیینه دوزخ یکى از چیزهاى بزرگ است. ﴿35﴾ترساننده بنى آدم را. ﴿36﴾ترساننده است براى هر که خواهد از شما که پیشتر آید یا بازپس ماند. ﴿37﴾هر شخصى به آنچه کرد در گرو است. ﴿38﴾مگر اهل سعادت. ﴿39﴾در بوستان‌ها باشند سؤال کنند ﴿40﴾از گناهکاران. ﴿41﴾چه چیز در آورد شما را به دوزخ؟. ﴿42﴾گویند: نبودیم از نمازگزارندگان. ﴿43﴾و طعام نمی‌دادیم فقیر را. ﴿44﴾و به آنکار درمى‏آمدیم با درآیندگان. ﴿45﴾و دروغ مى‏شمردیم روز جزا را. ﴿46﴾تا وقتى که آمد به ما موت. ﴿47﴾

﴿فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِینَ ٤٨ فَمَا لَهُمۡ عَنِ ٱلتَّذۡکِرَةِ مُعۡرِضِینَ ٤٩ کَأَنَّهُمۡ حُمُرٞ مُّسۡتَنفِرَةٞ ٥٠ فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۢ ٥١ بَلۡ یُرِیدُ کُلُّ ٱمۡرِیٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن یُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ ٥٢ کَلَّاۖ بَل لَّا یَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ ٥٣ کَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡکِرَةٞ ٥٤ فَمَن شَآءَ ذَکَرَهُۥ ٥٥ وَمَا یَذۡکُرُونَ إِلَّآ أَن یَشَآءَ ٱللَّهُۚ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَأَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ ٥٦ ﴾

پس سود ندهد ایشان را شفاعت شفاعت کنندگان. ﴿48﴾پس چیست ایشان را از پند روى‏گردان شده؟. ﴿49﴾گویا ایشان خران رم کرده‏اند. ﴿50﴾که گریخته باشند از شیرى. ﴿51﴾بلکه مى‏خواهد هر شخصى از ایشان که داده شود نامه‏هاى گشاده [1219]. ﴿52﴾نى! ‏نى! بلکه نمى‏ترسند از آخرت. ﴿53﴾نى! ‏نى! هرآیینه قرآن پندست. ﴿54﴾پس هر که خواهد، بخواند آن را. ﴿55﴾و یاد نمى‏کنند بندگان، مگر وقتى که خواسته باشد خدا، اوست سزاوار آنکه از وى بترسند و اوست سزاوار آنکه بیامرزد. ﴿56﴾