سوره نوح

سُورَةُ نُوحٍ

بسم الله الرحمن الرحیم

﴿ إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦٓ أَنۡ أَنذِرۡ قَوۡمَکَ مِن قَبۡلِ أَن یَأۡتِیَهُمۡ عَذَابٌ أَلِیمٞ ١ قَالَ یَٰقَوۡمِ إِنِّی لَکُمۡ نَذِیرٞ مُّبِینٌ ٢ أَنِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ وَٱتَّقُوهُ وَأَطِیعُونِ ٣ یَغۡفِرۡ لَکُم مِّن ذُنُوبِکُمۡ وَیُؤَخِّرۡکُمۡ إِلَىٰٓ أَجَلٖ مُّسَمًّىۚ إِنَّ أَجَلَ ٱللَّهِ إِذَا جَآءَ لَا یُؤَخَّرُۚ لَوۡ کُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ ٤ قَالَ رَبِّ إِنِّی دَعَوۡتُ قَوۡمِی لَیۡلٗا وَنَهَارٗا ٥ فَلَمۡ یَزِدۡهُمۡ دُعَآءِیٓ إِلَّا فِرَارٗا ٦ وَإِنِّی کُلَّمَا دَعَوۡتُهُمۡ لِتَغۡفِرَ لَهُمۡ جَعَلُوٓاْ أَصَٰبِعَهُمۡ فِیٓ ءَاذَانِهِمۡ وَٱسۡتَغۡشَوۡاْ ثِیَابَهُمۡ وَأَصَرُّواْ وَٱسۡتَکۡبَرُواْ ٱسۡتِکۡبَارٗا ٧ ثُمَّ إِنِّی دَعَوۡتُهُمۡ جِهَارٗا ٨ ثُمَّ إِنِّیٓ أَعۡلَنتُ لَهُمۡ وَأَسۡرَرۡتُ لَهُمۡ إِسۡرَارٗا ٩ فَقُلۡتُ ٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّکُمۡ إِنَّهُۥ کَانَ غَفَّارٗا ١٠﴾

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

هرآیینه ما فرستادیم نوح را به سوى قوم او که بترسان قوم خود را، پیش از آنکه بیاید بدیشان عقوبتى درد دهنده. ﴿1﴾گفت: اى قوم من! هرآیینه من براى شما ترسانندۀ ظاهرم. ﴿2﴾[به این مضمون] که عبادت کنید خدا را و بترسید ازو و فرمانِ من برید. ﴿3﴾تا بیامرزد براى شما گناهانِ شما را و موقوف دارد شما را تا وقتى مقرّر، هرآیینه وقت مقرر کردۀ خدا چون بیاید هرگز موقوف داشته نشود آن را اگر می‌دانید. ﴿4﴾گفت: اى پروردگار من! هرآیینه من خواندم قوم خود را شب و روز. ﴿5﴾پس زیاده نکرد در حق ایشان خواندن من، مگر گریختن را. ﴿6﴾و هرآیینه من هرگاه که دعوت کردم ایشان را تا بیامرزى براى ایشان در آوردند انگشتان خود را در گوش‌های خویش و به خود درپیچیدند جامه‌هاى خویش را و مداومت کردند بر کفر و سرکشى نمودند سرکشى تمام. ﴿7﴾باز هرآیینه من دعوت کردم ایشان را به آواز بلند. ﴿8﴾باز هرآیینه من آشکار گفتم به ایشان و پنهان گفتم ایشان را نیز پنهان گفتنى. ﴿9﴾پس گفتم: طلب آمرزش کنید از پروردگارِ خود، هرآیینه اوست آمرزنده. ﴿10﴾

﴿یُرۡسِلِ ٱلسَّمَآءَ عَلَیۡکُم مِّدۡرَارٗا ١١ وَیُمۡدِدۡکُم بِأَمۡوَٰلٖ وَبَنِینَ وَیَجۡعَل لَّکُمۡ جَنَّٰتٖ وَیَجۡعَل لَّکُمۡ أَنۡهَٰرٗا ١٢ مَّا لَکُمۡ لَا تَرۡجُونَ لِلَّهِ وَقَارٗا ١٣ وَقَدۡ خَلَقَکُمۡ أَطۡوَارًا ١٤ أَلَمۡ تَرَوۡاْ کَیۡفَ خَلَقَ ٱللَّهُ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖ طِبَاقٗا ١٥ وَجَعَلَ ٱلۡقَمَرَ فِیهِنَّ نُورٗا وَجَعَلَ ٱلشَّمۡسَ سِرَاجٗا ١٦ وَٱللَّهُ أَنۢبَتَکُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ نَبَاتٗا ١٧ ثُمَّ یُعِیدُکُمۡ فِیهَا وَیُخۡرِجُکُمۡ إِخۡرَاجٗا ١٨ وَٱللَّهُ جَعَلَ لَکُمُ ٱلۡأَرۡضَ بِسَاطٗا ١٩ لِّتَسۡلُکُواْ مِنۡهَا سُبُلٗا فِجَاجٗا ٢٠ قَالَ نُوحٞ رَّبِّ إِنَّهُمۡ عَصَوۡنِی وَٱتَّبَعُواْ مَن لَّمۡ یَزِدۡهُ مَالُهُۥ وَوَلَدُهُۥٓ إِلَّا خَسَارٗا ٢١ وَمَکَرُواْ مَکۡرٗا کُبَّارٗا ٢٢ وَقَالُواْ لَا تَذَرُنَّ ءَالِهَتَکُمۡ وَلَا تَذَرُنَّ وَدّٗا وَلَا سُوَاعٗا وَلَا یَغُوثَ وَیَعُوقَ وَنَسۡرٗا ٢٣ وَقَدۡ أَضَلُّواْ کَثِیرٗاۖ وَلَا تَزِدِ ٱلظَّٰلِمِینَ إِلَّا ضَلَٰلٗا ٢٤ مِّمَّا خَطِیٓـَٰٔتِهِمۡ أُغۡرِقُواْ فَأُدۡخِلُواْ نَارٗا فَلَمۡ یَجِدُواْ لَهُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ أَنصَارٗا ٢٥ وَقَالَ نُوحٞ رَّبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡکَٰفِرِینَ دَیَّارًا ٢٦ إِنَّکَ إِن تَذَرۡهُمۡ یُضِلُّواْ عِبَادَکَ وَلَا یَلِدُوٓاْ إِلَّا فَاجِرٗا کَفَّارٗا ٢٧ رَّبِّ ٱغۡفِرۡ لِی وَلِوَٰلِدَیَّ وَلِمَن دَخَلَ بَیۡتِیَ مُؤۡمِنٗا وَلِلۡمُؤۡمِنِینَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِۖ وَلَا تَزِدِ ٱلظَّٰلِمِینَ إِلَّا تَبَارَۢا ٢٨ ﴾

تا بفرستد بر شما باران را ریزنده. ﴿11﴾و پى‏درپى دهد شما را اموال و فرزندان و بدهد شما را بوستان‌ها و پدید آرد براى شما جوی‌ها. ﴿12﴾چیست شما را که اعتقاد نمى‏کنید براى خدا بزرگى را؟. ﴿13﴾و حال آنکه آفریده است شما را به طورهاى مختلف. ﴿14﴾آیا نمى‏بینید چگونه آفرید خدا هفت آسمان را تو بر تو؟. ﴿15﴾و ساخت ماه را در میان اینها فروزنده و ساخت آفتاب را چراغ درخشنده؟. ﴿16﴾و خدا رویانید شما را از زمین نوعى از رویانیدن. ﴿17﴾پس باز درآرد شما را به زمین و بیرون آرد شما را نیز از طورى بیرون آوردن. ﴿18﴾و خدا ساخت براى شما زمین را فراشى. ﴿19﴾تا بروید در آن زمین به راه‏هاى گشاده. ﴿20﴾گفت نوح: اى پروردگار من! هرآیینه این جماعت نافرمانىِ من کردند و پیروى نمودند به کسى که زیاده نکرده است در حقّ وى مال وى و فرزند وى، مگر زیان را [1198]. ﴿21﴾و بدسگالى کردند رییسان بدسگالى عظیم. ﴿22﴾و گفتند: هرگز ترک مکنید معبودان خود را و هرگز ترک مکنید ودّ و سواع و یغوث و یعوق و نسر را [1199]. ﴿23﴾و هرآیینه گمراه کرده‌اند بسیاری را و زیاده مده خدایا ستمکاران را، مگر گمراهى!. ﴿24﴾به سبب گناهان خود غرق کرده شد ایشان را پس در آورده شد ایشان را به آتش، لیک نیافتند براى خویش بجز خدا هیچ نصرت دهنده. ﴿25﴾و گفت نوح: اى پروردگار من! مگذار بر زمین از کافران هیچ ساکن شونده. ﴿26﴾هرآیینه تو اگر بگذارى ایشان را، گمراه سازنده بندگان تو را و نزایند مگر بدکار ناسپاسدار را. ﴿27﴾اى پروردگار من! بیامرز مرا و پدر و مادر مرا و هر که را که درآید به خانۀ من ایمان آورده و جمیع مؤمنین و مؤمنات را و زیاده مده ستمکاران را، مگر هلاکى! . ﴿28﴾