سُورَةُ عَبَسَ

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ

﴿عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ ١ أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ ٢ وَمَا یُدۡرِیکَ لَعَلَّهُۥ یَزَّکَّىٰٓ ٣ أَوۡ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّکۡرَىٰٓ ٤ أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ ٥ فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ ٦ وَمَا عَلَیۡکَ أَلَّا یَزَّکَّىٰ ٧ وَأَمَّا مَن جَآءَکَ یَسۡعَىٰ ٨ وَهُوَ یَخۡشَىٰ ٩ فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ ١٠ کَلَّآ إِنَّهَا تَذۡکِرَةٞ ١١ فَمَن شَآءَ ذَکَرَهُۥ ١٢ فِی صُحُفٖ مُّکَرَّمَةٖ ١٣ مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ ١٤ بِأَیۡدِی سَفَرَةٖ ١٥ کِرَامِۢ بَرَرَةٖ ١٦ قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَکۡفَرَهُۥ ١٧ مِنۡ أَیِّ شَیۡءٍ خَلَقَهُۥ ١٨ مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ ١٩ ثُمَّ ٱلسَّبِیلَ یَسَّرَهُۥ ٢٠ ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ ٢١ ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ ٢٢ کَلَّا لَمَّا یَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ ٢٣ فَلۡیَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ ٢٤ أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا ٢٥ ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا ٢٦ فَأَنۢبَتۡنَا فِیهَا حَبّٗا ٢٧ وَعِنَبٗا وَقَضۡبٗا ٢٨ وَزَیۡتُونٗا وَنَخۡلٗا ٢٩ وَحَدَآئِقَ غُلۡبٗا ٣٠ وَفَٰکِهَةٗ وَأَبّٗا ٣١ مَّتَٰعٗا لَّکُمۡ وَلِأَنۡعَٰمِکُمۡ ٣٢ فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ ٣٣ یَوۡمَ یَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِیهِ ٣٤ وَأُمِّهِۦ وَأَبِیهِ ٣٥ وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِیهِ ٣٦ لِکُلِّ ٱمۡرِیٕٖ مِّنۡهُمۡ یَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ یُغۡنِیهِ ٣٧ وُجُوهٞ یَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ ٣٨ ضَاحِکَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ ٣٩ وَوُجُوهٞ یَوۡمَئِذٍ عَلَیۡهَا غَبَرَةٞ ٤٠ تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ ٤١ أُوْلَٰٓئِکَ هُمُ ٱلۡکَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ ٤٢

به نام الله بخشندۀ مهربان

چهره درهم کشید، و روی بر گردانید، ﴿۱﴾از این‌که (عبد الله بن ام مکتوم) نابینا به نزدش آمد. ﴿۲﴾و (ای پیامبر) چه می‌دانی شاید که او پاک می‌شد. ﴿۳﴾یا پندگیرد، و این پند به او نفع می‌داد. ﴿۴﴾اما آن کس که مجد نیازی نمود. ﴿۵﴾پس تو به او روی می‌آوری، ﴿۶﴾در حالی‌که اگر او خود را (از کفر) پاک نسازد، چیزی بر تو نیست. ﴿۷﴾اما کسی شتابان به سراغ تو می‌آید. ﴿۸﴾و او (از الله) می‌ترسد. ﴿۹﴾پس تو از او غافل می‌شوی (و به او توجه نمی‌کنی؟) ﴿۱۰﴾هرگز چنین نیست، بی‌گمان این (سوره) تذکر و یاد آوری است. ﴿۱۱﴾پس هرکس بخواهد از آن پند گیرد. ﴿۱۲﴾در صحیفه‌‌های پر ارزشی (ثبت) است. ﴿۱۳﴾بلند پایه و پاکیزه. ﴿۱۴﴾به دست (فرشتگان =) سفیران (وحی است). ﴿۱۵﴾بزرگوار و نیکوکار. ﴿۱۶﴾مرگ بر (این) انسان، چقدر نا سپاس است؟! ﴿۱۷﴾(الله) او را از چه چیز آفریده است؟ ﴿۱۸﴾او را از نطفۀ (نا چیز) آفریده است، آنگاه او را موزون ساخت. ﴿۱۹﴾سپس راه را برای او آسان نمود. ﴿۲۰﴾آنگاه (بعد از پایان عمر) او را میراند، پس او را در قبر (پنهان) کرد. ﴿۲۱﴾سپس هرگاه که بخواهد او را (زیاده می‌کند و از قبر) بر می‌انگیزد. ﴿۲۲﴾هرگز چنین نیست، (که او می‌پندارد) او هنوز آنچه را که (الله) فرمان داده، به جای نیاورده است. ﴿۲۳﴾پس انسان باید به غذای خود بنگرد. ﴿۲۴﴾بی‌گمان ما آب فراوان (از آسمان) فرو ریختیم. ﴿۲۵﴾سپس زمین را به نیکی شگافتیم. ﴿۲۶﴾آنگاه در آن دانه (های فراون) رویاندیم. ﴿۲۷﴾و انگور و سبزی (بسیار). ﴿۲۸﴾و زیتون و نخل. ﴿۲۹﴾و باغ‌هایی (انبوه و) پردرخت. ﴿۳۰﴾و (انواع) میوه و علوفه (پدید آوردیم). ﴿۳۱﴾(همۀ این‌ها) برای بهره‌گیری شما و چهار یایان‌تان است. ﴿۳۲﴾پس هنگامی‌که (آن) صدای مهیب (قیامت) فرا رسد. ﴿۳۳﴾روزی‌که انسان از برادرش می‌گریزد. ﴿۳۴﴾و از مادرش و از پدرش. ﴿۳۵﴾و از زنش و فرزندانش (نیز می‌گریزد). ﴿۳۶﴾در آن روز هرکس را کاری است که اورا به خود مشغولش دارد. ﴿۳۷﴾چهره‌هایی در آن روز گشاده و روشن است. ﴿۳۸﴾خندان و شاد است. ﴿۳۹﴾و چهره‌هایی در آن روز غبار آلود است. ﴿۴۰﴾سیاهی (و تاریکی) آن‌ها را پوشانده است. ﴿۴۱﴾اینان همان کافران فاجرند. ﴿۴۲﴾