سوره عبس

سوره عبس

Ayah: 1

عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ

[پیامبر] چهره در هم کشید و روی برگردانْد

Ayah: 2

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ

از اینکه آن نابینا [= عبدالله بن اُمّ مَکتوم] نزدش آمد.

Ayah: 3

وَمَا یُدۡرِیکَ لَعَلَّهُۥ یَزَّکَّىٰٓ

و [ای پیامبر،] تو چه می‌دانی؟ چه بسا او [از گناهانش] پاک ‌شود،

Ayah: 4

أَوۡ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّکۡرَىٰٓ

یا پند گیرد و این پند به سودش باشد.

Ayah: 5

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ

اما آن کس که [از ایمان] بی‌نیازی می‌ورزد

Ayah: 6

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ

تو به او روی می‌آوری؛

Ayah: 7

وَمَا عَلَیۡکَ أَلَّا یَزَّکَّىٰ

در حالی که اگر او خود را [از کفر] پاک نسازد، ایرادی بر تو نیست؛

Ayah: 8

وَأَمَّا مَن جَآءَکَ یَسۡعَىٰ

اما کسی که شتابان به سراغ تو می‌آید

Ayah: 9

وَهُوَ یَخۡشَىٰ

و [از الله] می‌ترسد،

Ayah: 10

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ

تو از او غافل می‌شوی [و به دیگران می‌پردازی].

Ayah: 11

کَلَّآ إِنَّهَا تَذۡکِرَةٞ

هرگز چنین نیست؛ بی‌گمان، این [آیات برای] تذکر و یادآوری است.

Ayah: 12

فَمَن شَآءَ ذَکَرَهُۥ

پس هر کس که بخواهد، [می‌تواند] از آن پند گیرد.

Ayah: 13

فِی صُحُفٖ مُّکَرَّمَةٖ

در صحیفه‌های ارجمندی [ثبت] است.

Ayah: 14

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۭ

[در جایگاهی] بلندپایه و پاکیزه [از پلیدی]

Ayah: 15

بِأَیۡدِی سَفَرَةٖ

در دست سفیران [وحی] است

Ayah: 16

کِرَامِۭ بَرَرَةٖ

[که] بزرگوار و نیکوکارند.

Ayah: 17

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَکۡفَرَهُۥ

مرگ بر انسان [کافر، که] چقدر ناسپاس است!

Ayah: 18

مِنۡ أَیِّ شَیۡءٍ خَلَقَهُۥ

[الله] او را از چه چیز آفریده است؟

Ayah: 19

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ

او را از نطفۀ [ناچیزی] آفرید، سپس او را موزون ساخت.

Ayah: 20

ثُمَّ ٱلسَّبِیلَ یَسَّرَهُۥ

سپس راه را برایش آسان نمود.

Ayah: 21

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ

آنگاه [پس از پایان عمر،] او را میرانْد و در قبر [پنهان] نمود.

Ayah: 22

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ

سپس هر گاه بخواهد، او را [زنده می‌کند و] برمی‌انگیزد.

Ayah: 23

کَلَّا لَمَّا یَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ

هرگز چنین نیست [که او می‌پندارد]. او هنوز آنچه را که [الله] فرمان داده به جای نیاورده است.

Ayah: 24

فَلۡیَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ

انسان باید به غذای خویش [و آفرینشِ آن] بنگرد:

Ayah: 25

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا

ما آب فراوان [از آسمان] فروریختیم،

Ayah: 26

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا

سپس زمین را از هم شکافتیم،

Ayah: 27

فَأَنۢبَتۡنَا فِیهَا حَبّٗا

آنگاه دانه‌[های فراون] در آن رویاندیم،

Ayah: 28

وَعِنَبٗا وَقَضۡبٗا

و انگور و سبزی [خوراکی بسیار]،

Ayah: 29

وَزَیۡتُونٗا وَنَخۡلٗا

و زیتون و نخل،

Ayah: 30

وَحَدَآئِقَ غُلۡبٗا

و باغ‌هایی [انبوه و] پردرخت،

Ayah: 31

وَفَٰکِهَةٗ وَأَبّٗا

و [انواع] میوه و علوفه [پدید آوردیم].

Ayah: 32

مَّتَٰعٗا لَّکُمۡ وَلِأَنۡعَٰمِکُمۡ

[همۀ اینها] برای بهره‌گیری شما و چهارپایانتان است.

Ayah: 33

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ

هنگامی ‌که [آن] صدای مهیب [قیامت] فرارسد،

Ayah: 34

یَوۡمَ یَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِیهِ

روزی ‌که انسان از برادرش می‌گریزد

Ayah: 35

وَأُمِّهِۦ وَأَبِیهِ

و از مادرش و از پدرش

Ayah: 36

وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِیهِ

و از زنش و پسرانش [نیز می‌گریزد]،

Ayah: 37

لِکُلِّ ٱمۡرِیٕٖ مِّنۡهُمۡ یَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ یُغۡنِیهِ

در آن روز، هر کس را کاری است که او را به خودش سرگرم می‌دارد [و از دیگری بازمی‌دارد].

Ayah: 38

وُجُوهٞ یَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ

چهره‌هایی در آن روز، گشاده و روشن است.

Ayah: 39

ضَاحِکَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ

[به خاطر نعمت و رحمتِ الله] خندان [و] شاد است.

Ayah: 40

وَوُجُوهٞ یَوۡمَئِذٍ عَلَیۡهَا غَبَرَةٞ

و چهره‌هایی در آن روز، غبارآلود است.

---

Ayah: 41

تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ

[و] سیاهی [و تاریکی] آنها را پوشانده است.

Ayah: 42

أُوْلَـٰٓئِکَ هُمُ ٱلۡکَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ

اینان همان کافرانِ بدکردارند.

---

‘Abasa